Coldplay. Otwórz oczy - Marcin Babko

Jednym z największych problemów Chrisa jest strach przed utratą włosów. „Moje piosenki nie mówią o wojnie i pokoju. Wszystkie opowiadają o wątpliwościach łysiejącej gwiazdy rocka.”

Naprawdę rzadko sięgam po biografie. Z reguły moje zdobywanie wiedzy na temat jakiegoś aktora, piosenkarza czy zespołu ogranicza się do przeczytania kilku informacji na Wikipedii, która niekoniecznie jest zaufanym i wyczerpującym źródłem informacji. Jednak ostatnio postanowiłam coś zmienić (skłoniła mnie do tego konieczność zrecenzowania czegoś na WOK), więc sięgnęłam po dzieje jednego z najbardziej znanych i lubianych zespołów – Coldplay.

And I can see by your smile that you're glowing inside out

We'd remember tonight

For the rest of our lives

Nie wszystkim debiutującym za granicą artystom udaje się "przeniknąć" na polski rynek muzyczny. A nawet jeśli, to zapoznajemy się z ich twórczością dopiero po roku, w porywach do kilku lat. Czasem jednak zdarzają się perełki, które, szczęśliwym trafem, umiejętnie przedzierają się przez tłum osób piosenkarzopodobnych śpiewających o gwizdaniu. I mimo że nie zawsze docierają na szczyt wszystkich możliwych top list, to udaje im się podbić serca części ludzkości. Jedną z takich perełek jest właśnie Birdy. Jasmine van den Bogaerde, bo tak naprawdę nazywa się ta siedemnastoletnia Angielka, zaczynała w 2011 roku jak większość artystów na początku ich karier, od jednej z podstawowej rzeczy – coverów. I nie chodzi tu tylko o filmiki na YouTube, a o całą płytę. Od tamtego czasu minęły już dwa lata, a wciąż mało rozpoznawalna w Polsce Birdy powraca z nową płytą – Fire Within.

Łatwiej jest mieć kilka własnych książek niż jedno własne zdanie

Wrzesień to chyba jeden z najmniej lubianych miesięcy. Zaczyna się szkoła = olimpiady, kartkówki, sprawdziany, odpowiedzi ustne oraz wszelkie inne metody sprawdzania naszej wiedzy, które niekoniecznie dobrze wychodzą, nawet jeśli się uczyło. Zapomniałam o najważniejszym, zaczyna się jesień. Normalnie miałabym to gdzieś, jednak odkąd codziennie dojeżdżam autobusem do szkoły, dziesięć stopni (zakładam, że dziesięć, nie patrzę rano na termometr) w plusie o godzinie szóstej rano i marznięcie na przystanku naprawdę nie jest niczym przyjemnym. Ale jest druga strona, bardziej pozytywna - coraz więcej ciekawych książek i filmów ma swoje premiery. Liczę na to, że ta jesień (a potem zima, ale to dopiero potem) nie będzie zła.